Melaerts, Roland & Hautekiet (B) Knoet terras De Knoet Aarschot (17-06-2021) report & photo credits: Rootsville info club: De Knoet info band: Roland Van Campenhout - Eric Melaerts - Jan Hautekiet © Rootsville 2021

Volledig de focus gelegd op de sport met vandaag onze "Belgian Cats" en de "Rode Duivel(tje)s" maar toch wist mijn partner in crime me uit de luie zetel te krijgen om uiteindelijk in het "Osschot van den Thesse" te belanden, meer bepaald in "De Knoet". Alsof de examenkoorts al voorbij is starten hier vandaag de terrasconcerten met vandaag onze eminence grise van de blues, Roland Van Campenhout. Aan zijn zijde vinden we twee ras muzikanten met name Eric Melaerts en Jan Hautekiet en zo zal naast de vele geïmproviseerde nummers ook de humor centraal staan. Wat hoor ik daar?...Topgasten ;-)

Nu toch ook al het jazz weekend noteren met op 6 augustus op dit eigenste terras niemand minder dan de Duitse jazzfunk formatie "Nighthawks" en daags nadien de kers op de taart met het eerbetoon aan baron en jazzmuzikant Toots Thielemans met "What A Wonderful Toots".

Drie spetterende namen dus uit onze Belgische muziekscène met Roland Van Campenhout, Eric Melaerts en Jan Hautekiet. Drie muzikanten die verder geen betoog meer hoeven of je moest pas naar dit vervuilend en van corrupt regerende politiekers landje zijn geëmigreerd. "De Knoet" ligt helaas pal aan de "Demer", en pas verscheen in de sensatie gerichte kranten nog het nieuws dat het met deze rivier nog erger is gesteld dan met de gronden in en rond Zwijndrecht. Waar is de tijd dat "De Witte van Sichem" zich nog in zijn blootje de meanders van de Demer indook. Eén punt staat als een paal boven water, de hoofdpijn van morgen ligt niet aan het bier maar aan "PFOS". Met alle recente schandalen in de politiek zal vandaag de burgervrouw van Aarschot hier haast zeker niet present tekenen.

Wat te verwachten van deze drie musketiers is moeilijk op voorhand in te schatten. Toch kan ik met grote zekerheid stellen dat er ook een stukje psychedelic freewheelen zal bij te pas komen, allemaal goed als het maar niet teveel wordt want het is tenslotte een zomers terrasconcert en het onweer is voor deze nacht besteld. De "MC" van de avond is terug als vanouds de Jokke. Je zou hem na die lange vervelende verplichte afzondering haast niet meer herkennen, of toch... zijn baard was wat getrimd :-).

Zoals reeds vermeld bestaat de band uit, Roland Van Campenhout aan gitaar en vocals, Eric Melaerts idem dito en Jan hautekiet aan de elektronishe black & white keys. Als vierde muzikant is er aan de drums en andere technische snufjes Mister I-Pad.

Openen doen de heren met een nummer over een leeuw en een tempo drukkende "Reelin' & Rockin". Al vlug schakelen Melaerts, Roland en Hautekiet dan terug op de real thing, en dat is "T-Bone Walker's "Stormy Monday". Mooi en subtiel gebracht, al zeg ik het zelf. Meteen ook tijd voor een stukje rootsy melancholie met het door Roland gebrachte "Freight Train", eentje uit 1906 dat toen werd geschreven door de amper 12-jarige Elizabeth Cotton. Melaerts neemt dan over en brengt het mooie "I'll Be Your Baby Tonight" van Bob Dylan. En daarmee eren deze muzikanten de 80ste verjaardag van deze legendarische singer-songwriter. Subliem gebracht van Eric, maar ons Norah'tje is toch mooier ;-). Ondertussen begon mijn compagnon de route te bibberen want de harde kern van "Gevarenwinkel" kwam eraan. Om het geheugen wat op te frissen, dit 3-daags feestje gaat wel degelijk door op 26, 27 en 28 augustus. Shiver and shake want het nadert met rasse schreden.

Tijd dan voor wat er zat aan te komen...een LP versie, met een toch wel magistrale psychedelische intro, van de traditional "House Of The Rising Sun". Zeer speciaal maar uiterst verteerbaar en zelfs hoog gewaardeerd hier op het Knoet terras en als mensen als Joan Baez, Nina Simone en den Bob het op hun setlist hebben staan waarom deze drie musketiers dan niet. Vanuit het publiek ontsnapte toen het woord "Fenomenaal", en dat was het ook. Waar we ook wat op gewacht hadden was de obligate portie humor en die kwam er dan ook. Toen Eric repliceerde dat hij een kuisvrouw had die luisterde naar Filomen(aal)e vroeg die Ghentse grijsaard achter een foto ervan, en zo werd het desgevallend nog meer fenomenaler.

Na het met jazzy akkoordjes geïnfiltreerde relaas over dat huisje in New Orleans zit er nog een eerbetoon aan te komen. Het "Blue Blot" van Luke Walter Jr. wordt in de spotlights gezet met diens nummer "Who Is He" en wie hij is en was weten we hier allemaal. Na een geschifte "Goodnight Irene" van Lead Belly uit 1943 komt ook JJ Cale er aan te pas. "Call Me The Breeze" niet in de versie van Lynyrd Skynyrd maar wel degelijk relaterend naar de gekende Tulsa stijl van die andere meesterlijke songsmid.

Met een instrumentaal intermezzo en een bruggetje naar "The Thrill Is Gone" komen we uit bij alweer een traditional, "St-James Infirmary". Een klassieker van onbekende oorsprong maar waarbij de credits achteraf toch aan Joe Primrose aka Irving Mills werden toegewezen. We gaan hier stillaan naar het einde van nog maar eerste concert hier in de "Knoet" en daarvoor doen Melaerts, Roland en Hautekiet nog eens beroep op die magistrale Mister I-Pad.

Een jazzfunk arrangement galmt uit de speakers met een bewerking van "The Thrill Is Gone". Hilariteit alom onder de Gevarenwinkels naar het gissen van de componist ervan. Nieje, niet B.B. King en ook niet Howard Tate zoals "den doc" kwam te beweren. Maar eentje van Roy Hawkins en Dick Darnell uit 1951. Blijft hetzelfde natuurlijk want het is en blijft een meesterlijk Rhyhtm 'n Bluesje. Onder aanmoediging van "Den Thesse" himself kregen we dan als digestiefje nog twee uitzwaaiers.

Het was weer fijn om in de "Knoet" te zijn, met dank aan de Jokke en den Thesse maar niet in het minst ook aan Eric Melaerts, Roland Van Campenhout en Jan Hautekiet...Wham! Bam! Thank You Ma'am.